Recenzja i opinia filmu Potomkowie (2022)
Historię piszą zwycięzcy, którzy troszczą się tylko o zakrywanie tyłków i mitologizowanie ich chwały. Dlatego tak ważne są historie ustne przekazywane z pokolenia na pokolenie przez rodziny afroamerykańskie. Czarna historia jest historią Ameryki, ale tak często była skorumpowana, błędnie kategoryzowana, kręcona lub całkowicie ignorowana w podręcznikach szkolnych i lekcjach. Nie można wymazać ustnych tradycji, dopóki żyje ktoś, kto może opowiedzieć tę historię i przekazać ją dalej.
Myślałem o tym, oglądając znakomity film dokumentalny reżysera Margaret Brown „Potomkowie 2022”. Moje przekonania potwierdziły się, gdy przeczytałem komentarze Brown dotyczące Clotilda, statku niewolników, na którym skupia się narracja jej filmu. „Historia Klotyldy nie była „mitem” ani „legendą”, jak to często nazywali biali ludzie”, napisała, „ale historią już obecną, tylko taką, której nie opowiedziano ani nie zaakceptowano jako dominującej”. Narracja amerykańska”. Statek, zbudowany i sfinansowany przez bogatego Mobile, mieszkańca Alabamy Timothy Meachera około 1856 roku, został wykorzystany do sprowadzenia do Ameryki w 1860 roku ostatnich niewolników pozyskanych w ramach międzynarodowego handlu niewolnikami. Ponieważ ten rodzaj handlu niewolnikami został uznany w Ameryce za nielegalny i był karany śmiercią, Meacher spalił i zatopił później Klotyldę, aby ukryć swoją zbrodnię.
Potomkowie 110 ofiar zdrady Meachera osiedlili się w Africatown, części ziemi obecnie włączonej do Mobile w stanie Alabama. Mieszkańcy, przeszłość i teraźniejszość, byli wtajemniczeni w pierwszoosobową opowieść o Cudjoe Lewis, niegdyś uważanym za jedynego żyjącego ocalałego z Clotildy. Lewis opowiedział swoją historię nie tylko swoim krewnym, ale także autorce Zory Neale Hurston, która napisała ją do swojej książki z 1931 roku, Barracoon: The Story of the Last Black Cargo. Słyszymy, jak Hurston śpiewa niektóre z piosenek, których nauczyła się podczas swoich badań, a film przyznaje, że jest prawdopodobnie pierwszą czarnoskórą reżyserką filmową. Napisany w języku Lewisa, Barracoon została odrzucona przez wydawców i nie ujrzała światła dziennego aż do 2018 roku. Tymczasem wszyscy, którzy mieszkali w Africatown, znali historie swoich przodków, ponieważ tradycje ustne pozostają nienaruszone przez zatwierdzone narracje rozpowszechniane przez większość. Wielu mieszkańców Africatown miało nadzieję, że pewnego dnia uda się znaleźć dowód istnienia Clotildy.
Film „Potomkowie” zaczyna się od komentarzy członka National Association of Black Scuba Divers. Istnieje możliwość, że Clotilda została w końcu zlokalizowana. Dowiadujemy się, że jego użycie jako statku dla niewolników pochodziło z zakładu Meachera z innym bogatym białym człowiekiem o to, czy mógłby złamać zakaz międzynarodowego handlu niewolnikami z 1807 roku. Kapitan Clotildy, William Foster, popłynął do ówczesnego Dahomeju, po tym jak Meacher dowiedział się, że królestwo sprzedaje swoich wrogów w niewolę. To stawia „Potomka” w intrygującej rozmowie z niedawnym filmem o wojownikach Agojie, „Królowa wojownik”, który również rozgrywa się w Dahomeju i wspomina, choć nie w pełni zgłębia, ten aspekt istnienia królestwa. (Pełne ujawnienie: bardzo podobał mi się film Królowa wojownik).
Kilka wcześniejszych prób zlokalizowania Clotildy przyniosło błędne wyniki lub nie dało ich wcale, ze względu na informacje o lokalizacji, które mogły być celowo błędne. Reporterowi Benowi Rainesowi i właścicielowi firmy Joe Turnerowi przypisuje się lokalizację rzeczywistego statku w 2019 roku; ich odkrycia są certyfikowane przez nurków i National Geographic. Raines i Turner pojawiają się w „Descendant”, podobnie jak archeolog NatGeo Frederik Hiebert i członek Slave Wrecks Project Kamau Sadiki, który pracuje również dla Narodowego Muzeum Historii i Kultury Afroamerykańskiej Smithsonian (NMAAHC). Profesor i folklorysta (oraz współscenarzysta filmu) dr Kern Jackson , który studiował historie i tradycję otaczającą statek, jest również pod ręką, aby przekazać widzowi ważne informacje.
Najciekawszymi gadającymi głowami są sami potomkowie. Spotykamy kilku z nich, w tym Emmetta Lewisa, bezpośredniego potomka Cudjoe Lewisa. Po znalezieniu statku ludzie ci mają różne rzeczy do powiedzenia na temat tego, jak należy wykorzystać to historyczne znalezisko. Niektórzy zwracają uwagę na historyczne znaczenie i sukces Narodowego Miejsca Pamięci Pokoju i Sprawiedliwości, znajdującego się w Montgomery w stanie Alabama i odwiedzanego przez wielu turystów. Inni nie chcą, aby była to tylko atrakcja; wierzą, że jego potencjalny sukces jako miejsca historycznego powinien również przynieść korzyści społeczności Africatown. Rzeczywiście, jedna interakcja między Emmettem Lewisem a gościem na grobie Cudjoe Lewisa wydawała się trochę zbyt podobna, jakby facet odwiedzał atrakcję parku rozrywki zamiast czyjegoś grobu. Entuzjazm Lewisa, gdy dumnie mówił o wytrwałości swojego przodka, poprowadził mnie przez moje mieszane uczucia i dyskomfort. „Wciąż tu jesteśmy”, mówi z dumą, a twierdzenie odbiło się echem.
Podczas gdy „Potomek” pokazuje radość mieszkańców Africatown, że wreszcie mają dowód, że Clotilda nie jest legendą, opowiada też inną historię o rasizmie systemowym i ekologicznym oraz o tym, jak rodzina Meacherów nadal korzysta z wykorzystywania potomków 110 osób Thomasa Meachera. ukradł i sprzedał. Ze względu na redlining i inne skorumpowane przepisy dotyczące zagospodarowania przestrzennego, Africatown jest otoczone fabrykami, które wypluwają toksyczne chemikalia. Okazuje się, że duża część ziemi, na której znajdują się te przemysły, została im wydzierżawiona lub sprzedana przez członków rodziny Meacher. Nawet kawałek wody, w którym znaleziono Clotildę, był jedyną częścią obszaru należącą do nich, a nie do rządu Alabamy.
Czytaj także: Czarna Pantera 2: Krytycy dzielą się silnymi reakcjami na sequel Marvela
Żaden Meacher nie zostałby nagrany dla kamery Browna, ale Michael Foster, potomek kapitana Williama Fostera, pojawia się na ceremonii upamiętniającej znaleziska Clotilda. Jest wprawdzie zaskoczony brakiem wrogości i ciepłym przyjęciem ze strony mieszkańców Africatown. Wybiera się też na wycieczkę do miejsca, w którym zatonął statek. Podczas tej wycieczki Brown włącza rozmowę, która wyciąga zmęczony i obraźliwy pomysł, że „niewolnicy byli dobrze traktowani” przez swoich zniewalców. Ta błędna wymówka ze strony potomków właścicieli niewolników mogłaby liczyć się jako forma historii mówionej, gdyby nie była również regurgitowana w druku przez dziesięciolecia, jeśli nie stulecia. Pomysł zostaje grzecznie zestrzelony przez inną osobę na łodzi.
Na szczęście Potomkowie nie kończy się tą sceną. Zamiast tego film kieruje się do MNAAHC w Smithsonian, aby spędzić czas z jedną z kuratorek muzeum, Mary Elliott. Elliott jest kuratorką wystawy Slavery and Freedom i opowiada własną historię o przodku. To tutaj uderzył we mnie pełny emocjonalny impet „Descendant”. Sam w sobie jest to jeden z najlepszych tegorocznych filmów, znakomicie wykonana i zmontowana lekcja historii, która korzysta z tego, że jej tytułowi bohaterowie mogą opowiadać swoje historie. Ale to, co przyciągnęło moje łzy, to kismet, że w końcu dostałem bilet na NMAAHC na tydzień przed pokazem tego filmu. Czekałem sześć lat na wejście, a doświadczenie zmieniło życie, ponieważ nigdy wcześniej nie byłem tak fizycznie zanurzony w historii Blacków.
Film Potomkowie warto zobaczyć bez względu na to, kim jesteś. Jednak dla widzów takich jak ja rodzi to rzeczywistość, że bez względu na to, jak bardzo ktoś próbuje wybielić historię, nasze historie zawsze będą nadal w pełni opowiadane przez nas i dla nas.
Komentarze
Prześlij komentarz