Recenzja filmu Babilon — Brad Pitt i Margot Robbie występują w ambitnym filmie Hollywood

Słoń wkrótce pojawi się w pokoju. W początkowej scenie niedojrzałego, lśniącego Babilonu duży gruboskóry jest przewożony małą ciężarówką na hollywoodzkie wzgórze.

Jest rok 1926. Na końcu drogi odbywa się filmowa impreza biznesowa, szalona bachanal, na której w tłumie znajduje się królewski idol z popołudniowego popołudnia, grany przez Brada Pitta, oraz beztroska gwiazdka Margot Robbie. Na końcu słonia czeka coś jeszcze bardziej chaotycznego: wystudiowany moment OMG. To wciąż tylko wstęp do głównego wydarzenia, wijącego się tłumu dewiacji seksualnych, gorącego jazzu i narkomanii.

Mamy problem. Widok chwiejącego się słonia w Los Angeles nawiązuje do ambitnego, przyciągającego uwagę hymnu Damiena Chazelle'a na cześć historii kina niemego. Partia też. Dyrektor ma wpływ. Jego trzeci film, La La Land (2016), był uznanym przebojem kasowym. Tutaj jednak jego praca przypomina niemal współczesnego: Baza Luhrmanna. Innymi słowy, anarchia wyreżyserowana jako przedstawienie na Broadwayu, ekran wypełniony buntowniczymi libertynami prosto ze szkół performatywnych Ameryki XXI wieku. „ To było Hollywood?” mamy pytać, przerażeni. „Tak, to jest Hollywood” — wzruszamy ramionami.

Pełne nadziei słowo, które marketingowcy zastosowali do Babilonu, to „powodujący podziały”. Jest, to prawda, dużo złego w filmie. Zgodnie z tą uwerturą rozgrywa się w szalonych, nierównych stałych fragmentach. Całe 20-minutowe odcinki mogłyby — powinny — zostać wycięte. Ale inne, tak, są zabawne. Następnego ranka po poprzedniej nocy Chazelle dostarcza swoją obsadę do chaotycznego pustynnego filmu, którego akcja toczy się w tuzinie różnych niemych scen. Dla Robbie slapstickowy melodramat. Dla Pitta, epicki kostium bitewny. Tym razem choreografia pasuje. Do zachodu słońca wszystko jest w puszce i tylko jeden dodatkowy umarł.

Babilon tęskni albo myśli, że tak - za czasami, gdy filmy były dzikie, kręcone przez maniaków. To jest ważne. Warto pamiętać, że ta wszechogarniająca forma sztuki wyrosła o krok od jarmarku. Chazelle należycie dociera do jak dźwiękowego zrujnowanego raju. Ale to nie dźwięk sam w sobie psuje rzeczy, ale to, co zapowiada: martwa ręka dobrego smaku. Co sprawia, że to trochę nieistotne, że historia jest chwiejna. Filmoznawcy mogą być zaskoczeni twierdzeniami Chazelle, że Babilon jest wytworem głębokich badań. Jednak znowu filmowcy zawsze złocili lilię. Priorytetem jest szerszy obraz.

Bardziej szkodliwe niż nieznajomość faktów jest brak zrozumienia. „To, co robię , coś znaczy ” — wścieka się Pitt w połowie, ale film nigdy nie mówi dokładnie co. Z jednej strony traci się coś bezpowrotnie cennego. Z drugiej strony: no cóż, czy filmy i tak nie są świetne? Z drugiej strony, czy jakakolwiek prawdziwa uroczystość pokazałaby swoje gwiazdy w ten sposób? Pitt i Robbie nie są tak często proszeni o odgrywanie postaci, jak o elementy imprezowe. A jeśli Diego Calva wniesie motywację do trzeciej głównej postaci – szybko myślącego faktotum – jego rola jest również gwarantowana w filmie ze 189 minutami scenariusza.

Ponieważ Hollywood jest teraz o sto lat starsze, atrakcyjność Babilonu jest oczywista: oświadczenie na trybunach reżysera, który w wieku 37 lat jest o dekady bliższy młodej publiczności niż Steven Spielberg. Plan się nie udaje. Zamiast geniuszu Wunderkind , otrzymujemy chichoczącą nonszalancję Kind i sympatyczną Wunder rozszerzonej reklamy samego kina. W końcu średnie brwi z Akademii nadal są celem. A jeśli czas trwania jest hołdem dla ekscesów z lat 20. Chazelle powinien był bardziej słuchać swoich starych duchów. Dzieciaku, masz zostawić ich chcących więcej.